Die laaste 6 weke

'n Mens wonder baie keer hoe jy dit regkry om alles wat jy wil / moet doen ingepas te kry.  Ek het die afgelope tyd tot die besef gekom dat alles in die lewe wel met 'n doel gebeur en so ook op die regte tyd, jy moet niks forseer nie.  Hierdie blog gaan 'n "fly-over" wees van die vorige 6 weke se gebeure.

30 Augustus 2014 - Asics Dirty Double

Meeste van julle weet reeds dat Hildegarde 'n baie bekwame atleet is.  Sy is glad nie 'n persoon wat te lank dieselfde oefening wil doen nie en toe die Asics Dirty Double op die horison verskyn het sy dadelik gesê dat sy dit wou doen.  Ek het tot die dag voor die wedren nog gewonder of ek nie dalk moet deelneem nie, maar het 'n belofte aan myself gehou en die spesifieke dag as haar en Lood se ondersteuning span saam met JJ en Hilge opgetree.

Die wedren het bestaan uit 'n uitmergelende 10 km "trailrun" met oor die 300 m klim, en dit alles op een bult tot op rondom 5 km en 'n bergfietsrit van net so oor die 20 km in Wellington se bekende Welvanpas.  Hildegarde het die 10 km in 50 min klaargemaak in die 7de plek en kon op die bergfiets tot in die 3de posisie vorder waar sy naby aan die einde ketting probleme opgetel het wat haar algeheel 7de laat eindig het.  Baie lekker gesellige dag en beslis iets vir ieder en elk om in die toekoms te doen. Dankie aan Pieter van Wyk, Marc Kerr en die res van die span vir die ongelooflike dag.

TipTrans Citrusdal Xtreme - 6 September 2014

Die idee vir my deelname aan hierdie wedren was om te sien presies waar my vorm is na die winter en min lang ure in die saal.  Op werksfront was dit 'n baie besige graanseisoen en alhoewel ek steeds gereeld gery het, was dit beslis met 'n ander fokus.  Meer instandhouding as voorbereiding.  Ek wou in die eerste plek net die 115 km klaarmaak om sodoende myself gerus te stel vir die Karoo2Coast wat 14 dae later sou plaasvind.

Ons was 'n redelike klompie van Malmesbury wat daar was en dit was gerustellend om te weet daar is soveel ondersteuning.  Ons het soos die vorige jaar agter die TipTrans vragmotor in die neutrale sone gery.  Die enigste verskil was dat die trok teen amper 60 km/h gery het en die groep sommer op die teerpad in 2 gedeel was.  Ek was van die voorstes in die 2de groep.  Ek wou net daar bly hang en ander ouens die werk laat doen sodat ek darem die eindstreep kon sien.

Meeste dinge in die lewe werk nie uit soos jy dit beplan nie, sommiges slegter en sommiges baie beter.  My geaardheid wat, nie eintlik geduld insluit nie, het sommer op die eerste klim die oorhand gekry.  Ek het voor gaan sit en bietjie die spoed opgedruk.  Ons was 'n groot groep van seker 30 ryers op daardie stadium.  Ons het die groot klim van die dag bereik en ek het gedink ek mag dalk begin betaal vir my harde pogings van vroeër.  Ek het egter goed gevoel en redelik gemaklik daaroor gegaan.  Vandaar was dit redelik plat en afdraend vir die volgende 30 - 40 km en ons kon 'n redelike hoë spoed handhaaf.  Ons groep het op die klim verklein na so 12.  Daar was 'n redelike lelike val en ons was net 7 in ons groep oor.  Van die aanvanklike groep het by die beseerde persoon agtergebly en ons het gery na die naaste waterpunt om die ongeluk aan te meld aangesien daar nie selfoon opvangs was nie.  Ek was op daardie stadium die persoon in die groep wat die meeste van die werk gedoen het en het die groep gevra of ons net vinnig by die volgende waterpunt kon stop om die ongeluk aan te meld.  Net 3 van ons het gestop...

Ons het tussen WP2 en WP3 alleen gery en 'n groot groep het ons daar gekry vanwaar ons enduit saam gery het.  Ek was na 100 km redelik gaar en het effens begin kramp, maar vinnig weer herstel van dit.  Ek het klaargemaak in 4h30 min en was vol moed vir die Karoo2Coast oor 2 weke.

Botrivier naweek - 13 -14 September 2014

Lood en Saretha het ons 'n geruime tyd terug genooi vir 'n wegbreek naweek na Botrivier Hotel saam met ou skoolpêlle van hom.  Ons het dadelik ja gesê om bietjie afwisseling te bring met al die aktiwiteite.  Hier sou die hele gesin dan vir die naweek saam wees.  Daar is natuurlik 'n bergfiets sessie gereël onder die manne, maar dit was iets heeltemal anders as wat ek al voorheen gedoen het.

Die roete was van Botrivier, verby Dassiesfontein Padstal na die "singletrack" teen die berg (ken nie al die roetes se name).  Dit was ongeveer 30 km tot by die halfpad merk.  Pragtige roetes is daar gebou en was beslis 'n belewenis om daar te kon ry.  Halfpad is waar dinge vir my nuut was.  Ons het by een van die manne se huise gestop en daar is weggelê aan verversings wat bietjie sterker as jou normale energiedrankie is!  Wat my die mense verbaas het, is dat die manne nog op hul fietse die roete terug ook gery het.  Baie sosiale sport!  Ons het die res van die middag as groep saamgekuier by die hotel, waar meeste van die ryers en hul gesinne ook oorgebly het.  

Die Sondag is ons vir 'n kort, maar lekker rit op 'n ander roete wat net weer die prag van hierdie gedeelte van die Wes-Kaap uitgewys het.  Daar was 'n effense koeligheid in die lug en jy kon die verandering van die seisoene op die grane waarneem.  Ons sal beslis terugkom na hierdie pragtige plek.

Karoo2Coast - 21 September 2014

Ons was nie aanvanklik ingeskryf vir 2014 se Karoo2Coast nie.  Die logistieke nagmerrie van die wedren het dit na die vorige jaar vir ons meer na 'n berg voor ons as 'n uitdaging laat voel.  By dit sit jy met oor die 4 000 mense wat deelneem en indien jy enigsins 'n goeie tyd wil ry, moet jy sorg dat jy van die begin af in 'n posisie is waar ander jou nie gaan ophou nie.  Hierdie tipe wedrenne met sulke groot getalle is gewoonlik frustrerend vir die persoon wat sy eie doelwitte najaag omdat so baie dinge gebeur wat buite jou beheer is.  Ek sal later meer hieroor noem.

Twee van ons klublede het besluit om nie meer te gaan ry nie en ek en Hildegarde het besluit om hulle inskrywings oor te neem, asook die verblyf in die Kerksaal op Uniondale.  Ons het in opbou na die Sondag van Karoo2Coast steeds getwyfel of ons al die pad van Malmesbury na Uniondale wou reis, maar toe ons twee ander passasiers bykry was die planne in plek.  Ons sou almal saamry, ons kar het 'n geleentheid na Knysna en ons sou die Sondag direk na die wedren terugkom.

Saterdag net na 11:00 is ons op Malmesbury weg en het heerlik gery en was net na 17:00 in Uniondale.  Ons het by die Kerksaal omgery voor ons die ander 2 by die koshuis sou aflaai, net om seker te maak waar dit is.  Met ons aankoms by die koshuis het Elfriede verneem sy het 'n 4-bed slaapkamer.  Ek deel toe die aand 'n koshuiskamer met 3 ander dames!  Beslis 'n eerste vir my, maar baie beter as die vorige jaar se rooi tente.

Ek het in die A-groep weggespring en na my TipTrans wou ek bitter graag 'n sub 4 uur Karoo2Coast ry.  Hildegarde was in die B-groep en sy het haar eie doelwitte gehad.  Ons het weggespring en die eerste deel was 'n neutrale sone.  Daar was egter by senuwees en sommer op die eerste afdraend het twee fietse mekaar getref en 'n redelike botsing veroorsaak.  Ek het hier gesien dat ek om by my doelwit uit te kom redelik op my eie gaan moet werk.  Dinge in die bondel, was net te deurmekaar so vroeg in die resies.  Ons het die eerste tweespoor pad gekry wat ook die eerste klim was.  Dis hier waarna ek vroeër verwys het.  Selfs in ons A-groep is hier opeenhopings en dis waar baie mense baie van hul tyd verloor omdat hy wel die bult kan ry, maar in 'n ander persoon se hande is wat dalk voor hom loop.  Niks gaan hier help behalwe geduld nie.  Niks wat jy gaan sê, gil of doen gaan die situasie verbeter nie, want voor die persoon wat jou ophou is daar net weer een wat hom ophou.  Dit het niks te doen met hoe sterk of tegnies goed jy is nie, maar wel met die groot hoeveelhede mense wat deelneem.  Beste raad, "chill", jy gaan later hard ry met die energie wat jy nou spaar.

Om terug te kom na die eerste klim:  Ek was gelukkig, was redelik voor en kon die hele klim ry met 'n gemaklike hartklop.  Dit was goed vir my, want dit het my energie laat spaar wat ek dalk later kon nodig kry en as ek teen my eie spoed daar sou uitgaan sou dit my later ingehaal het.  Ek het lekker in my eie ritme gekom van sterk klim en bietjie stadiger as die gewone ou op die afdraende (ek is immers 'n verantwoordelike man en pa van 2).  In die middel van die resies het ek sterk gevoel en besef dat ek in my groep die leiding sal moet neem om my eie doelwit te behaal.  Ek het uitgewerk dat ek teen die einde 'n gemiddelde spoed van 24 km/h of meer moes ry om 4 ure te breek.  Al die klim in die eerste 60 km het gemaak dat my gemiddelde spoed op 'n stadium onder die 20 km/h was.  Vir die volgende 20 km het ek alles gegee om die gemiddelde spoed op te kry en het na 80 km begin voel ek sal bietjie rustiger moet gaan aangesien daar nog die laaste klim op na Simola is. Ek het vir 5 km rustiger gery en toe die klim kom al my laaste krag gebruik.  Ek het 4 mense verbygegaan op die laaste klim en toe ek die teerpad afvat Knysna toe, het ek geweet ek is binne bereik van my doelwit, my tyd het gesê 3 uur 48 min.  Ek het nie ontspan nie, voluit gegaan teen die wind tot ek oor die blou matte was en klaargemaak in 3 uur 56 min - "Mission accomplished".

Hildegarde het haar eie drama gehad.  Haar voorste "shifter" kon nie die ketting van klein na groot kry nie.  Sy het noodgedwonge die hele Karoo2Coast in haar klein voor-"blade" gery. Op die klimme was dit heel aanvaarbaar, maar op al die plat stukke het die groepe haar agtergelaat.  Sy het steeds klaargemaak in 'n baie goeie tyd van 4 uur 26 min.  Na alles is ons baie bly ons het gaan deelneem.  Dit was 'n vinnige, maar baie leer "trippie".  Ons sal seker maar weer gaan....

Malmesbury Fietsryklub Gesinsdag - 4 Oktober 2014

Die fietsryklub het sy jaarlikse Gesinsdag op 4 Oktober 2014 by Malmesbury Skougronde gehou.  Die oogmerk van die dag is om die hele gesin by die sport te betrek.  Die dag skop af met 'n pretrit vir die hele gesin.  Elke kind word deur sy ouer vergesel op die 2.5 km roete deur die wingerde.  Elke kind kry dan na afloop van roete 'n pragtige medalje vir sy of haar deelname.  Vanjaar se roete is deur amper 60 kinders gery en was 'n reuse sukses.  Hierdie pretrit is opgevolg deur 'n aflos vir die groter kinders en volwassenes wat in spanne van 2 aan 'n wedren deelneem wat 2 ure aanhou.  Die span met die meeste rondtes in die 2 ure word as die wenners gekroon.  Hierdie dag gaan egter nie oor wen of verloor nie, maar oor die lekker saamkuier.  Die dag word afgesluit met baie gelukkige trekkings met pryse van borge.  Almal was dit eens dat dit 'n dag op die kalender is wat nie misgeloop mag word nie.  Die klub het ook een lot (2 bottels rooiwyn en 'n skaapboud) opgeveil vir CANSA (kinderkanker).  Die veiling en die ekstra donasies wat die dag gemaak is het 'n bedrag van R3 350 vir 'n baie goeie doel ingesamel.  Dankie vir almal se wonderlike bydraes en teenwoordigheid die dag, veral aan Die Courant en Malmesbury Superspar!

Outsurance Gun Run 2014 - 12 Oktober 2014

My belofte aan Hildegarde is om ten minste een halfmarathon per jaar saam met haar te doen.  Die afgelope Sondag was dit weer die beurt van die Gun Run.  Soos ek nou hier sit is ek steeds in pyn.  Maak nie saak hoe fiks jy is nie, draf is 'n ander ding.  Jy moet hom oefen en jou liggaam moet gewoond raak aan die afstand.  My mikpunt was om 2 ure te breek en Hildegarde wou onder 1 uur 40 min hardloop.  Sy draf deesdae baie min met die gym wat haar feitlik voltyds besig hou.

Ons het by haar ouers oorgebly Saterdag aand en die kinders was by ouma en oupa terwyl ons gehardloop het.  Ek het Hildegarde by die wegspring afgelaai sodat sy 'n beter wegspringplek kan hê terwyl ek parkeerplek gesoek het.  Ek het feitlik heel agter weggespring, maar was vol vertroue dat ek my doelwit sal bereik.  Dit was my 3de Gun Run en ek het presies geweet waar dinge vir my die vorige 2 keer verkeerd gegaan het.  Ek het baie lekker gehardloop en het die eerste 10 km in onder 50 min gehardloop.  Daarna het die vasbyt begin.  Die lyf het begin seer raak en ek moes my kop reg hou.  Die onderstaande foto is ongeveer 3 km van die einde en jy kan sien dis laat in die dag!  Ek het net aangehou hardloop en sommer die laaste km my laaste energie gebruik.  Ek het klaargemaak in 1 uur 48 min,  12 minute vinniger as my vorige beste!  Hildegarde het klaargemaak in 1 uur 37 min en ons het altwee baie tevrede teruggekeer huistoe.

Eerskomende Sondag is dit die beurt van die Impi Challenge.  Ek belowe ek sal nie weer so lank vat om julle in te lig nie.  Hierdie was baie "catch-up" werk vir my!

Groetnis,
JG

Die Burger MTB 2014 - 75 km

Being quiet is an understatement.  It has been a very wet winter up until now and as I am sitting here writing, it still continues.  After my previous race, Darling Brew, my wheat season (real job) started to pick up some real momentum and I was forced to train a bit less.  The weather didn't help to motivate at all.  With the poor weather a couple of us joined Hildegarde's gym classes which mostly consists of training against your own body weight doing lots of strength and cardio.  We started the beginning of June and I can definitely feel the difference on and off the bike.

On Saturday it was time for Die Burger MTB.  We entered the 75 km race with about 2 000 m of vertical climbing.  Build up to the race was in no way ideal and the nerves where really high on raceday.  The fact that Hildegarde was up all night with a stomach bug didn't help at all.  The forecast for the day was sunny with a maximum of 18ºC, that didn't happen.  We got to Stellenbosch just before 07:00 and there was a light drizzle.  Hildegarde were dressed in winter kit, but I had no warm clothes - rookie mistake.  Luckily Johann Rabie from Bike Addict had an extra windjammer which I borrowed.

By start time we were feeling fine and went off for the long route.  I could immediatly see that Hildegarde had no power and the unpleasantness of the night returned.  After 8 km she told me to continue on my own.  She were pale and felt really bad.  This was something new for me as I had already made the decision to ride with her for the day.  She assured me that she would be fine and I can go.  I was about 15 min behind the group that I would have liked to ride with and flew away.  I soon realized that riding at this new pace was going to kill me and slowed down a couple of beats.

The mud and wet conditions were something else to deal with and when we hit some singletrack I went down a little hill over a bridge, but didn't make the other side.  It was so slippery and my front wheel made a decision to leave the bridge.  I went down really hard and felt very sorry for myself for a couple of minutes.  After a while the legs got warmer again and I could pick up the pace a bit.  One thing that happens on a cold rainy day is that you forget to take enough fluid.  I started cramping at 50 km, but rode through it and it went away just as quickly as it came after I took some gels.

I finished quite strong over the last 10 km, but as far back as I was I had to deal with all the other riders.  There were more than 3 000 riders participating today and it felt like I got all of them under the last bridge.  Certainly not ideal, but all part of the fun and games!  I finished in 4 hours 30 min.  The race was won by Waylon Woolcock, 2nd Darren Lill and 3rd Johann Rabie.

Hildegarde on the other hand somehow got hold of Lood on the route and they decided to take the 42 km turnoff.  She finished that route, but was still not her energetic self for the rest of the weekend.

The next race is The Asics Dirty Double on 30 August 2014 in Wellington.  This consists of a 10 km Trail Run and 25 km MTB.  Hildegarde will be doing that solo with me and the kids being her second.

Talk again soon!

Cheerio,

JG

Darling Brew Extreme 2014

Ek het gedurende die 100 Miler reeds besluit dat ek gaan werk maak daarvan om vir my 'n "winter fiets" te bou.  Een wat ek bietjie minder oor "worry" en beslis 'n laer instanthoudingkoste as my Scott Spark 900 RC (Jet) het.  Die winter in die Wes-Kaap kan nogal nat en modderig raak en die fietse hou net mooi niks daarvan nie - Bike Addict is mal daaroor!

In die opbou na die Epic het ons baie verskillende komponente op fietse gehad, met die gevolg het ek omtrent vir elke deel van die fiets 'n ekstra een gehad wat in 'n boks in die garage staan.  Ek kon dit net sowel meer nuttig gebruik.  Ek het net 'n paar goedjies ekstra gekort en ek was "good to go".  Die resultaat is 'n baie lekker oefenfiets vir die winter met 'n lae instanthoudingskoste.  Dit is 'n "hardtail", so dit gaan 'n lekker speel-fiets ook wees.  Ek het Vrydag die fiets gekry en het oppad huistoe vir Gabri Steyn (mede-stiger van die Darling Brew Extreme en die man agter Wolwefontein MTB roete) gebel.  Hy vra my toe of ek die volgende dag kom ry en ek sê dat dit nie eintlik my plan was nie, maar ek het nou 'n fiets so ek kan kom!  Ek is baie bly ek het gegaan...

Dit was baie mistig op Saterdag, 31 Mei 2014.  Ek was vroeg reeds by registrasie en kon sien dat daar bitter baie moeite in hierdie dag ingegaan het.  Daar was 'n groot tent met seker 10 verskillende kos en drink stalletjies van organisasies in Darling.  Elkeen het sy produk aangebied en dit was salig vir die siel op so 'n ysige dag.  Die titelborg, Darling Brew was natuurlik in al sy glorie daar en ek is oortuig daarvan die meeste ryers net daar was vir hul produk!  Met registrasie het elkeen 'n "goodie bag" ontvang.

Daar was 3 afstande waaruit jy kon kies.  Baie oorspronklik is dit vernoem na Darling Brew se produkte.  Die lange wat op die ou end 58 km en nie soos adverteer 52 km was vanweë al die reën, was die Bone Crusher.  Die middelafstand van 35 km was die Black Mist (baie gepas op die dag) en die kort afstand was die Slow Beer.  Ek sou aan die Bone Crusher deelneem en het vir die eerste keer vanjaar gery as Nexus / Bike Addict om my nuwe fiets in te lyf!

Foto's:  Johan Viljoen (Die Courant)

Ek het redelik voor gestaan, omdat ek geweet het dat ons na 8 km die eerste "singletrack" van die dag kry en jy wil nie daar in 'n lang tou begin nie.  Die skoot het geklap en ons is uit die sportterein agter die ambulans op die teerpad, groot fout, die ambulans is in die verkeerde rigting!  Dit het beteken dat ons wat voor gestaan het, nou skielik heel agter was en deur die hele veld moes terugwerk.  Die eerste 8 km was lekker vinnig en plat, daarna was dit die beurt van Gabri Steyn se Wolwefontein "singletrack".  

Dit was steeds baie mistig en jy kon nie ver voor jou sien nie.  Ek het voorheen al hier gery en het 'n goeie idee gehad van die roete, as dit jou eerste keer was, sou jy verseker baie deurmekaar geraak het met waar jy was.  Daar was iets van alles - kort vinnige klimme, pragtige "berms" vir 'n lekker vloei in die enkelspoor, bruggies en natuurlik hier en daar water.  Ek het heerlik gery op Wolwefontein.  Nêrens hoef ek te gewag het nie en kon lekker gas gee.  Die een dink waarmee ek nie rekening gehou het nie, was my fiets se saal wat nie styf genoeg vas was nie.  Ek wou nie stop en tyd verloor nie, maar moes noodgedwonge op die dag 3 keer stop en elke keer het ek hom stywer vasgemaak, want as ek my kom kry voel dit of my knieë langs my ore sit!

Roete profiel - tawwe klimme op die einde!

Mens sou dink dat die paaie baie nat sou wees, maar Darling is redelik sanderig, so die water het redelik goed dreineer.  Nietemin was daar later in die wedren 'n redelike paar ryers wat se kettings van die nat grond op die ratte begin vassit het "chain suck" en dan moet jy maar stop en losmaak of ophou trap en kyk of dit loskom.  Dit gebeur natuurlik net met fietse wat meer as een rat voor het - myne op die dag was ook so, maar dit het slegs 2 keer met my gebeur.  Ons is van die enkelspoor af terug met dieselfde roete as waarmee ons gekom het, dus het jy van die stadiger ryers en afstande van voor gekry.  Ons is verby waterpunt 2, wat soos ek verstaan Darling Vleismark s'n was.  Ek het nêrens gestop nie, maar soos ek verstaan was hierdie punt uit die boonste rakke.  Ons is deur die dorp na die wingerde met 3 tawwe klimme.  Op 40 km kon ek voel dat die saal wat vroeër die heeltyd gesak het en ek wat aanhou trap het, my bo-bene se tol begin eis.  Ek het die klimme effens stadiger hanteer as wat ek normaalweg sou wou, maar ek het steeds voortgebeur en anderkant uitgekom.  Ons het in totaal so ongeveer 1 100 m vir die dag geklim oor die 58 km.

"Black Mist" wat die heeldag met ons was

Ons is weer deur die dorp, uiteindelik klaar met die klimme en kon die laaste 7 km redelik plat terugry eindstreep toe waar 'n heerlike, feestelike atmosfeer geheers het.  Ek het klaargemaak in 2 uur 50 min in algeheel 21ste plek, baie tevrede en bly dat ek daar was.  Elkeen wat klaargemaak het, het 'n Darling Brew bierglas ontvang met 3 goedjies in - 'n nickerball (vir jou gratis bier), 'n Darling Vleismark "voucher" (vir jou gratis droëwors) en 'n Darling Romery "voucher" (vir jou gratis drinkbare joghurt).  Baie goeie waarde vir geld.  Ek dink Darling en sy mense kan baie trots wees op hierdie dag wat hulle aangebied het.  Darling Brew is verseker 'n "brand" wat alreeds 'n huishoudelike naam geword het onder ons plaaslike mense, maar beslis 'n groot gunsteling sal word onder almal wat die dag daar was en die mense met wie hulle in aanraking kom.  Kevin Wood (ek ken jou nie persoonlik), ek dink hierdie wedren was die perfekte kombinasie met Darling Brew se produk.  Dankie vir die ondersteuning van die sport waarvoor ons so lief is en vir dit wat julle saam met Gabri en die hele gemeenskap vir ons aangebied het op Saterdag, 31 Mei 2014.

Dit reën verskriklik hierdie week, maar die son sal weer skyn.  Gryp maar elke stukkie sonskyn aan en gaan trap.  Skryf ook vir 'n paar wedrenne vorentoe in om die motivering daar te hou.

Mooi bly en dankie vir al die ondersteuning!

JG

Amarider 100 Miler

Verandering van seisoene, 'n baie lae immuniteit en kinders wat met nat neuse huistoe kom is glad nie die perfekte voorbereiding vir 'n wedren soos die Amarider 100 Miler nie.  Hildegarde staan sterk deur alles, maar ek is maar 'n "softie".  As daar 'n virus in die lug is, sal ek hom kry.  Dit was dan ook die geval van so 10 dae voor die 100 Miler af.  Ek was nie bedlêend nie, maar beslis nie gesond.  

Die Maandag (op JJ se verjaarsdag - 19 Mei 2014) het ek begin met 'n kursus antibiotika.  Ek kon elke dag in opbou na die 100 Miler voel ek raak beter.  JJ het 'n Spiderman partytjie gehou soos wat julle kan sien op die aangehegde foto.  Hy is regs en sy maatjie HB is links.  Beste dag van sy lewe tot dusver!

Ons sou as Team Nexus deelneem.  Hierdie keer was ons 4 ryers - ek, Hildegarde, Glenn Norrie en Charl (Tier) du Plessis.  Die reëls van die 100 Miler verskil so bietjie van die ander wedrenne as jy in span verband ry.  By die 100 Miler kan jy as 'n span ry, maar jy hoef nie saam te ry nie.  Hulle vat net die tyd van die span as die laaste persoon van die 4 se tyd en al 4 moet klaarmaak om as 'n span te kwalifiseer.  Ons het egter in die gemengde spanne deelgeneem en ons moes die dag voor die wegspring uitvind dat daar net een ander gemengde span ingeskryf is, so daar sal nie 'n gemengde kategorie wees nie.  Ons het egter steeds besluit om as span te ry en ook nie elkeen op sy eie spoed te ry nie, maar die heeltyd as "Team Nexus" bymekaar te bly.

Jaco Geldenhuys, Hildegarde Geldenhuys, Glenn Norrie en Charl (Tier) du Plessis

Die wedren begin by Swartland Wynkelder en eindig, net soos die naam sê, na 100 myl (163 km) weer by Swartland Wynkelder.  Daar is ook 'n 50 Miler wat by Delico Slaghuis op Riebeek Kasteel begin en die laaste 80 km van die 100 Miler roete is, en ook by Swartland Wynkelder eindig.  Malmesbury was uitstekend verteenwoordig in beide wedrenne en daar was ongeveer 30 van ons wat deelgeneem het!  Voorwaar uitstekend vir 1 dorp.  Ons het natuurlik ook 'n moontlike algehele wenner in die wedren vir die 100 Miler in ons midde gehad - Johann Rabie was ook op die beginstreep.  Die roete was beslis nie plat nie en ons moes buiten die ekstreme weerstoestande 2 400 m oor 163 km klim!

Ons span het ongeveer in die middel van die bondel begin en my begin kon ek nie slegter voorspel het nie.  Ek het by die mense voor my probeer verbykom en deur 'n rolletjie hakiesdraad gery wat net langs die pad gelê het.  Dit het in my "cluster" opgewen aan die speke se kant.  Ek en twee Barmhartige Samaritane het seker 5 min gesukkel om dit los te kry, gelukkig was daar geen skade en ek kon aanry.  My span het so 500 m verder vir my gewen.  Op dieselfde oomblik het die donderweer en blits begin slaan en ons het sommer lekker vroeg al natgereën.  Hierdie was die begin van 'n baie lang en moeilike dag!

Ons het weer bymekaargekom as span en dadelik met 'n paar kort klimme begin.  Vir ons ryers wat nie "race" nie, moet jy baie hard waak daarteen om nie ingetrek te word met die persone wat vinnig begin nie.  Hierdie is 'n Ultra Ultra marathon en jy moet alle energie soos goud oppas, want jy gaan dit beslis later nodig kry.  Glenn was ook die heel week effens ongemaklik met sy hartklop se reaksie as hy tempo gery het en dit was dieselfde storie op die dag van die wedren.  Hy het egter by ons gebly en probeer bepaal wat aangaan.  Die eerste ongeveer 50 km was eintelik heel aangenaam, toe draai ons in 'n Oostelike rigting.  Die wind was besig om te draai na Noordwes om die enorme kouefront in te bring en ons het die wind van voor begin kry.  Op 61 km was ons by die eerste "tagpunt".  Almal was ongedeerd en wou net graag by die halfpad merk kom.  Dit was egter baie makliker gesê as gedaan.  Die wind was nou van die Noordweste en ons moes reguit teen hom ry tot by Delico.  Hierdie gedeelte van die roete is eintlik 'n maklike deel.  Min bulte en lekker plat.  Ons kon beswaarlik 20 km / uur handhaaf.  Ons het na 4 ure by Delico aangekom en vir Riaan van Zyl wat ons en Dr. Loch Nel, wat ook 100 Miler gery het, se bystandvoertuig gery het daar gekry.  Ons kon ons eie bottels kry en warm klere kry - die kouefront was naby.

Ons het verder gery en na ongeveer 2 km het Glenn gesê hy voel glad nie goed nie.  Die dag het al hoe moeiliker geraak en ons wou beslis nie sy gesondheid in gevaar stel nie.  Hy het besluit om terug te gaan na die voertuig toe.  Dit het beteken dat ons nou net drie was wat teen die wind moet baklei en dat ons nie meer as 'n span kwalifiseer nie.  Na die tyd het ons verneem dat Delico die eindpunt van baie ryers se dag was.  Ons moes ongeveer nog 25 km teen die wind ry voor ons 'n effense blaaskans gekry het waar die wind van die kant af gewaai het.  Dit was 'n moeilike stuk.  Ons 3 het min gepraat en elkeen het in homself geworstel oor hoe aaklig dit was om op daardie spesifieke tyd daar te wees.  Ons het uiteindelik die "tagpunt" met ongeveer 45 km bereik en geweet dat ons nou twee gedeeltes gaan kry met die wind van agter.  Die weer het nog slegter geraak en dit het begin reën.  Ons was nou op die paaie wat ons gereeld oefen, dit het nie gehelp dat ons weet wat kom nie!

Die laaste klimme was uitmergelend na die harde dag.  Emosies was hoog en die dag kon gerus klaarkry.  Ons het op een van die drie laaste bulte reguit teen die wind ingedraai.  Dit het gereën en jy moes letterlik teen die afdraend trap om nie stil te staan nie.  Ons is daar deur en op die laaste 7 km het ons die wind van agter gehad.  Wat 'n verligting.  Ons het klaargemaak in 8 uur 11 min.  Dit was in alle waarskynlikheid my hardste dag op 'n fiets nog, my span het my beslis deurgedra.  Dankie Charl, Glenn en Hildegarde.  Ons het ook uitgevind dat Hildegarde die 3de vrou in die Sub-vets was!

Hildegarde op podium (Foto: Saretha Fouche)

Johann Rabie, Malmesbury se eie professionele fietsryer, het die 100 Miler gewen met ongeveer 8 min.  Hy het dit in 1 minuut vinniger gery as 2013 se wentyd (waar hy net-net 2de was) ten spyte van die haglike weersomstandighede in 5 uur 58 min.  Almal het na die tyd gesê ons gewone ouens kan 10% aftrek by ons tyd - hoeveel moes Johann dan aftrek?!  

Johann Rabie - Wenner Amarider 100 Miler (Foto: Johann Notnagel)

Johann het ook onlangs as deel van EAI Cycling saam met Gawie Combrinck die Joberg2C gewen en 2de plek behaal in die Sani2C.  Malmesbury is baie trots op jou!  Ons is ook uiters bevoorreg om hom as deel van Malmesbury Fietsryklub te kan hê en in sy geselskap op Woensdae ons klub se sosiale ritte te kan byhê.  Malmesbury het in 2013 geen fietswinkels gehad nie.  In Januarie 2014 het Johann sy winkel, Bike Addict oopgemaak en kort daarna het Crispin en Juan vir Kroff oopgemaak.  Ons is meer as 60 lede in die klub en die sport groei van krag tot krag in ons omgewing.  Kom besoek hierdie manne se winkels vir professionele hulp en advies.

Vir nou is dit winter en dit raak al hoe moeiliker om aan die oefen te bly!  Trek dik aan en laat daai wiele rol.

Tot later,

JG

Transkaroo 2014

Die afgelope Saterdag, 26 April 2014 het 'n groot groep van Malmesbury die Transkaroo van Ceres na Sutherland aangepak.  Ek gaan begin by die opbou na die rit, maar eers van 'n ander klein resies vertel wat ek gedoen het vroeër in die maand.

Ek en Hildegarde het besluit om op Saterdag 12 April 2014 'n lekker lang ent te gaan fietsry om haar knie te toets na Epic.  Die fisio het haar egter die Vrydagmiddag meegedeel dat indien sy die Transkaroo wil ry, sy nog eers rustig moet wees.  Ek besluit toe laat die aand om die volgende dag die Fine Breed MTB net buite Worcester te gaan doen.  Dit was 'n 46 km wedren.  Die hele Epic het ons gery aan gemiddeld 100 km per dag.  Nou skielik moes ek 'n baie kort afstand jaag.  Ek het glad nie geweet hoe ek sou voel om van die geweerskoot af reg te wees om hard te ry nie en was stilweg ongemaklik met die onbekende.  Ons het eers 08h30 weggespring en dit was reeds warm.  Ek het in groep C begin en was dadelik voor in my groep, maar kon voel die bene is nie gewoond aan die vinnige wegspring nie.  Na ongeveer 'n halfuur was ek lekker opgewarm en kon die pas opstoot.  Ons het van die A en B groepe se ryers begin verbygaan en ek was baie tevrede met hoe ek gevoel het.  Ek het klaargemaak in die 23ste posisie algeheel in 'n tyd van 2 uur 22 min.  Johann Rabie (my chaffeur vir die dag) het gewen in 'n tyd van 1 uur 54 min.  Sy prys was wyn tot dieselfde gewig as wat hy is.  Ons is daar weg met 13 x 6 bokse!  Geluk Johann...

Om terug te kom na die Transkaroo, ek en Lood het dit verlede jaar saam voltooi.  Hierdie jaar was daar 9 ander ryers van Malmesbury teenwoordig.  Wat 'n lekker uistappie om na uit te sien.  My voorbereiding die week voor die wedren was weglaatbaar min.  Ek het die vakansiedag (Maadag van Paasnaweek) met Hildegarde 2 ure gery en gevoel my keel voel nie lekker.  Van daar was dit al die tyd afdraend met my gesondheid.  Woensdag dokter toe, Vrydag weer en antibiotika moes my deurtrek.  Ek het myself tot 100 km in die wedren gegee om te besluit wat ek sou doen.

Hierdie is nie 'n wedren waaraan jy deelneem vir 'n tyd nie.  Jy neem deel om onder die afsnytyd van 17 ure klaar te maak.  Dis glad nie tegnies nie, maar baie lank en jy klim oor die 3 000 m op die rit van 240 km.  Die ergste van alles is dat jy die pragtige Oubergpas op 190 km bereik.  Teen daardie tyd is jy redelik siek en sat van jou fiets se saal en dan wag hierdie monster voor jou!

Ons het om 07h00 op 'n pragtige oggend weggespring by Eselfontein in Ceres.  Die roete sou ons oor die Bo-Swaarmoed pas neem, deur die Karoo Poort oor die Oubergpas na Sutherland.  Gemoedere was goed en almal was gereed vir die groot uitdaging.

Ek en Hildegarde het besluit ons gaan weer net ry met 'n tempo waar ons gemaklik is.  My keel het nog gekrap en ek het besluit om net op mart hartklop te konsentreer.  Die oomblik wat hy oor 160 bpm gaan het ek die voet van die pedaal gehaal.  Op 38 km het Saretha, Makkie en die kinders gewag en almal was baie behulpsaam om ons warm klere ens. aan te vat wat ons uitgetrek het, asook broodjies aangee.  Hulle is ook verantwoordelik vir paar van die foto's in die blog.  Die ander foto's is die werk van www.oakpics.com.  Na hierdie dienspunt was ek en Hildegarde alleen vir ongeveer 30 km vanwaar ons by 'n bondel aangesluit het tot by die volgende "checkpoint" op 90 km.  Hier het ek beter begin voel en besluit dat ek en Hildegarde as "Team Nexus" dalk 'n kans het vir die podium van die gemengde pare.  Dit was 'n sieldodende stuk pad vir die volgende 90 km.  Daar was darem 'n liggie in die tonnel met die kinders wat weer vir ons op 145 km sou inwag!  Ons het die wind van voor gekry vir groot gedeeltes van roete met die middel klimme van die dag op 120 km.  Ons kon vinnig stop op 145 km en die kinders was baie bly om ons te sien.  Warm klere, ligte en kos en ons was binne 5 minute weer op die pad.  Hierdie items sou later die aand eers nodig wees, maar ons moes dit nou al in ontvangs neem aangesien daar nie weer 'n dienspunt met ons eie "crew" was nie.  Daar was 40 km teen die wind op die warmste deel van die dag wat voor ons uitgestrek gelê het tot die voet van Oubergpas.  Die Tankwa karoo was pragtig en omdat die roete glad nie tegnies was nie, kon ons die omgewing regtig waardeer.  Indien ons weer sal terugkom om hierdie wedren te ry, sal die skoonheid en SKOON-HEID (daar lê niks rommel en lug is skoon) die hoofredes wees.

Ons het aan die voet van Oubergpas besef dat ons dalk die sonsondergang van daar bo gaan kan beskou.  Ons het ook vir Saretha by die vorige waterpunt ingelig dat ons vir 12 ure mik, wat sou beteken dat ons 19h00 in Sutherland behoort te wees.  Oubergpas is moeilik, maar beslis nie die einde van die wêreld.  Ons was rustig daarop, maar het nie piekniek gehou nie.  17h00 was ons bo.  198 km was agter die rug en die einde was in sig.  Vinnig bottels volmaak, ietsie eet, warm klere aantrek en ons was weer op die pad.  Ek weet nie of ek die woord op so 'n openbare platvorm mag gebruik nie, maar hier kon ek agterkom dat Hildegarde begin GATVOL raak.  Ons was so net oor die 10 ure op die pad en wou net klaarkry.  Daar was nog een of twee klimme oor en die beentjies kon dit begin voel.  Ons het die laaste 40 min ons ligte nodig gehad en het om 19h17 Sutherland bereik.  Ons totale tyd vir die Transkaroo was 12 uur 17 min.  Die organiseerders het ons ingelig dat ons die eerste gemengde span was en die volgende oggend by die prysuitdeling moet teenwoordig wees.  Saretha, Makkie en die kinders was daar en ons was baie verlig en trots!

Die pragtige Oubergpas

Ons het al die ander Malmebury ryers ingewag.  Sutherland was koud en daar het baie vure gebrand.  Ons is bederf met lekker lamspot.  Die ander ryers het in groepe van 2 begin klaarmaak.  Hulle was Johann Loubser en Elischia Drotschie 14 uur 20 min, Kobus Drotschie en Jaen Fouche 14 uur 26 min, Lood Fouche en Manus Bester 15 uur 8 min en Madeleen Kotze 15 uur 27 min.  Die "spangees" onder mekaar was fantasties en ons was trots om die ervaring met hierdie mense te kon deel.  Ek, Hildegarde, Lood, Saretha en die kinders moes nog terug na ons verblyf wat ongeveer 30 km buite Sutherland op ons geliefde Blesfontein was.  'n Baie lang dag met 'n baie mooi einde....

Heerlike ontbyt is bedien by Jupiter Lounge waar die eindstreep en die prysuitdeling sou plaasvind.  Toesprake is gemaak en die aankondiger het al die kategorie wenners gevra om na die tyd 'n onderhoud vir die TV te doen.  Ons is op die verhoog geroep onder groot toejuiging van ons mede Swartlanders.  Dit het dit baie spesiaal gemaak en ons het dit verskriklik waardeer dat almal die oggend daar was.  Aan die regterkant van hierdie paragraaf is die foto van die trofee wat elkeen ontvang het.  1ste prys was 'n volledige fiets, terwyl 2de en 3de elk net 'n voorwiel gekry het, baie oorspronklik!  Ons moet ook bieg, die een bottel vonkelwyn is reeds iets van die verlede.

 Die prysuitdeling is gevolg deur die onderhoude.  Vrae het meestal gehandel oor die afstand en lengte van die resies, asook die pragtige natuur ens.

Ons is na afloop van die oggend se verrigtinge weer terug na Blesfontein waar almal 'n redelike lang siesta gehad het en die aand afgesluit met 'n heerlike Noord-Kaap braai en sonsondergang.

 'n Onvergeetlike naweek en goeie lafenis vir die siel.  Blesfontein is vir ons 'n moet elke jaar en ons sal met hierdie tradisie (om daar te gaan kuier, nie noodwendig Transkaroo ry) voortgaan so lank as moontlik.

Ons hou onsself maar steeds besig met oefen, daar is lekker paar wedrenne in ons area in Mei maand waaraan ons sal deelneem.

Cheers vir nou,
JG

ABSA Cape Epic 2014

Ek sit en skryf nou hier, presies 'n week na die ABSA Cape Epic van 2014.  Ons het ongelooflik baie tyd en energie in dit ingesit en dit voel asof iemand die ligte afgeskakel het.  Dis oor en verby en 'n mens wonder of jy as amateur weer in jou lewe so hard sal werk om 'n doelwit te bereik.  Ek is baie gevra oor hoogtepunte en laagtepunte van die week.  Ek gaan so bes moontlik 'n opsomming van die hele wedren gee en so bietjie wat agter die skerms by ons gebeur het.

Prologue - Meerendal (23 km met 700 m klim)

Alles is reg, die fietse is gediens, ons voel goed en het vir 9 maande voorberei aan hierdie geleentheid wat hom nou uiteindelik kom voordoen het.  Daar is baie emosies wat deur ons gaan.  Opgewondenheid, senuwees en dan natuurlik al die adrenalien.  Die belangrikste op hierdie dag is om in een stuk klaar te maak.  Nie te haastig te begin en onnodige foute maak wat op die einde die einde van jou hele droom kan beteken nie.  Familie en vriende was in groot getalle daar om ons te ondersteun en jy het tussen jou eie mense soos 'n "celebrity" gevoel!  Ons het in ons "limited edition" hemde gery ten bate van bewusmaking van Sistiese Fibrose.  Ons grootste vrees was om by die trappe van die Manor House af te ry.  Die oggend toe ons daar aankom, sien ons daar is nog 'n kinkel in die kabel.  Daar het plastieksakke vol druiwe gelê op die stuk gras net na die trappe.  Ons moes van die trappe bo-oor die druiwe ry.  Hulle maak dan 'n spesiale wyn van die druiwe waaroor ons gery het.  Teen die tyd wat ons moes wegspring (08h48) was ons redelik kalm en baie lus om te begin.  Ons het goed begin, deur die huis, trappe af, oor die druiwe en toe veilig op die pad sonder probleme.  Dankie tog, die ergste deel van die roete was verby.  Ons het baie verkeer op die pad gekry, maar steeds klaargemaak in 1 uur 33 min.  Ons mikpunt was 1 uur 30 min, maar ons was tevrede.  Hierdie was dan ook die grondslag vir ons week, want ons het gesien ons is die 20ste "Mixed Team" en het besef dat ons dalk in die top 20 van die gemengde pare kan eindig as ons konstant is.

Foto's van Prologue in Sistiese Fibrose klere

Stage 1 - Robertson tot Robertson (113 km met 2 950 m klim)

Ons eerste "race village" was by Arabella Wines in Robertson.  Ons het nie in die "race village" geslaap nie, maar meeste van die goed daar gedoen.  Ons het soggens voor wegspring daar ontbyt genuttig en een of twee aande daar gaan eet.  Jou wegspring tyd word bepaal op jou GC (General Classification).  Hoe beter jou klassifikasie is, hoe vroeër is jou wegspring die volgende oggend.  Die eerste ryers spring 07:00 weg en vandaar volg die res in groepe 10 min uit mekaar uit.  Stage 1 was 'n harde dag (soos op elke Epic!).  Die organiseerders WIL jou seermaak en kyk of jy mans genoeg is om Stage 2 weer by die wegspring te wees.  Die oggend was effens mistig en koel, maar eintlik baie aangename weer vir fietsry.  Ons was lekker vars en reg vir die aksie.  Die klimme het gewag en ons voorbereiding moes ons nou deurtrek.  Die eerste 30 km was relatief plat en vinnig.  Ons is deur wingerde met baie volstruisdorings en die wiele het baie gespuit (seëlmiddel wat die gatjies moet toemaak).  Ons het die eerste klimme bereik sonder probleme.  Van hier het ons die grootste deel van die dag in die koppe by Robertson gery.  Die mis was dik daar hoog bo en daar was baie gevaarlike en vinnige afdraendes.  Hildegarde het almal gery en hoef nêrens af te geklim het nie.  Afdraendes was haar grootste vrees voor die Epic en ek kan met trots sê dat sy haar vrese oorkom het.  Sy het dit soos 'n professionele ryer hanteer.  Dit was 'n harde dag, maar ons het dit suksesvol klaargemaak in 6 uur 46 min.  Ons was die 15de "Mixed Team" vir die dag en die 218de span vir die dag.  Ons baie klim oefening het beslis ingeskop!  Dit het ons testaan gebring op 15de van die gemengde spanne en 234ste vir die wedren se totale tyd....Skielik het ons geweet dat ons nie meer hier was om net klaar te maak nie, ons kan hier dalk iets bereik as alles hou!

Stage 2 - Robertson tot Robertson (103 km met 1 550 m klim)

Ons het reeds deur die nag gehoor daar kom moeilikheid.  Dit het katte en honde gereën.  Ons is nie bang om nat te word nie, maar modder en fietse gaan beslis nie saam nie.  Ons is begroet met 'n modder massa by die wegspring en geweet vandag gaan 'n lang dag wees.  Dit was veronderstel om 'n "rusdag" te wees in Epic terme, maar die natuur het anders besluit.  Ons het versigtig gery op die gladde paaie en die fietse so goed moontlik probeer oppas.  My ouers sou met die kinders by waterpunt 2 in McGregor vir ons inwag.  Ongeveer 10 km voor McGregor het ons deur taai modder / klei gery en die fietse se "drivetrains" was heeltemal toegepak.  'n Rivier moes eers gebruik word om alles af te was voor ons verder kon ry.  Ons is deur McGregor en kon ons ondersteuners sien!  Dit het ons nuwe energie gegee om die eindstreep te haal.  Ons was deurtrek met die modder.  Dit was op plekke waar ons nie eens geweet het modder kan in nie, maar ons het klaargemaak in 6 uur 18 min.  Ons was die 14de "Mixed Team" vir die dag en 229ste algeheel.  Dit het ons gehou by totale posisie van 15de in die gemengde afdeling en laat afskuif na 226ste vir die totale wedren.  Gelukkig was my ouers daar om te help met die klere was.  Dit was 'n enorme gemors en ons moes hard spook om dit alles skoon te kry.  Nuwe briekblokke moes installeer word na hierdie rowwe dag.

Die modderdag - Stage 2

Stage 3 - Robertson tot Greyton (134 km met 1 900 m klim)

Ons het ons laaste aand in Robertson deurgebring en was vandag oppad na The Oaks Estate in Greyton.  Die langste dag van Epic 2014.  Ons het geweet Stage 3 gaan moeilik wees.  Jou liggaam is nog nie gewoond aan die roetine van 'n Ultra Marathon elke dag nie.  Jou bene en lyf is moeg en jy voel pap.  Ons het geweet ons moes net deurdruk, Stage 4 sal makliker gaan as die liggaam se nuwe roetiene inskop.  Stage 3 was baie plat stukke distrikspaaie.  Groot gedeeltes is soos 'n padwedren hanteer waar jy in bondels ry.  Die eerste 20 km kon Hildegarde eenvoudig net nie by een bondel bly nie.  Sy het die heeltyd vir my gesê sy trap swaar.  Ons het toe besluit om te stop en kyk wat fout is.  Haar nuwe remblokkies het teen die "rotor" geskaaf wat haar weerstand gebied het.  Ek het dit reggemaak en dit het beslis baie makliker gegaan vandaar.  Dit was 'n uiters lang en sieldodende dag met meeste van die gedeeltes die wind van voor.  Ons was baie verbaas om by die laaste waterpunt weer my ouers en die kinders te sien.  Hulle het besluit om weer vir ons te kyk en weereens het dit veroorsaak dat ons 'n ekstra bietjie energie kry om die eindstreep te haal.  'n Lang dag het in Greyton tot 'n einde gekom na 7 uur 39 min.  Ons het gedink ons gaan redelik plekke verloor aangesien ons heeldag nie so sterk gevoel het soos die vorige paar dae nie.  Tot ons verbasing het ons 19de van die "Mixed Teams" en 333ste algeheel vir die dag geëindig.  Dit het ons totale posisie soos volg laat lyk - steeds 15de gemengde span en 262ste algeheel.  Ons kon die kinders lekker druk en aangaan met ons Epic roetine.  

Ons was 3 spanne wat vir Eddie du Toit van RE-CON gebruik het vir ons masserings.  Hy het hulp gehad van Pallo Manuel om ons so spoedig op die regte plekke te kry.  Na afloop van 'n dag sal Eddie die eerste groep dadelik huistoe neem en so gou moontlik begin met die masserings.  Gewoonlik teen die tyd wat hy met die eerste span klaar is, was die ander span reg vir hulle sessie.  Dit het baie goed gewerk en het vir ons as deelnemers die lewe baie makliker gemaak.

Ons aankoms in Greyton na Stage 3

Stage 4 - Greyton tot Greyton (88 km met 1 850 m klim)

Weereens 'n lekker mistige oggend, maar perfekte bergfietsry toestande.  Ons het 'n goeie nagrus gehad en het baie goed gevoel.  Dit het reflekteer in die fietsry met die wegspring.  Ons was sterk vandag en ons het 'n punt gehad om aan onsself te bewys.  Daar was een of twee van die ander gemengde spanne wat ons vandag wou wen.  Ons het lekker gery en redelik tyd opgemaak, maar na sowat 15 km het my fiets snaakse geluide begin maak.  Iets was ernstig fout.  Op ongeveer 20 km kon ek nie meer die geraas verduur nie en het gestop, my agterwiel gewikkel en besef my "bearings" het opgepak.  Ek kon deur nou te begin stap ernstige skade en kostes vermy, maar dit sou baie langer vat.  Ek moes by waterpunt 1 kom waar die "Techzone" was sodat hulle na my wiel kan kyk.  Dit was nog 9 km.  Hildegarde het so 'n klein valletjie die oggend gehad en ons het hier tot 'n skop agtergekom dat haar "handlebar" gebreek is, presies waar sy dit vashou.  Na die volgende 8 km het my wiel "gecease".  Hy wou glad nie meer draai.  Ek het die laaste km tot by die waterpunt gehardloop en my fiets gedra en gesien hoe ons grootste kompetisie verby ons gaan....

Die stukkende wiel...

Hildegarde se hart was gebroke.  Ek het om hulp gesmeek by die "Techzone".  Hulle het my meegedeel dat ek redelik ernstige skade veroorsaak het en hulle niks vir my kan doen nie.  Ons het toe besluit om nuwe wiele te koop, asook 'n 10-spoed cazette.  Dit op my fiets te bou en te hoop dat ons sou kon aanry.  Dit het so 35 min geduur.  Ons het besef dat daar nog ekstra "spasers" kort en hulle moes "race village" toe bel en die persoon moes dit met 'n motorfiets na ons bring.  Na 1 uur 5 min was ons weer op die pad.  Hildegarde het in die tyd wat ons gewag het op 'n stadium gewonder of sy nie maar alleen moet aanry nie.  Die Epic is egter baie streng wat dit aanbetref.  Indien jy en jou rymaat enige tyd verder as 2 min uitmekaar is, sal jy met 'n uur gepenaliseer word.

  

Met ons aankoms by die waterpunt was ons ongeveer 250 ste, met ons vertrek het die aankonidger gesê dat daar nou 1 100 ryers duur die waterpunt was.  Dit het beteken dat ons ongeveer 550ste was!  Ons moes deur die hele veld terugry en daar was bitter baie "singletrack" op hierdie dag.  My nuwe wiele was egter nie "tubeless" en op 58 km het ek 'n pap wiel gehad.  Hildegarde het nie besef ek het probleme en sy het aangery.  Ek moes wiel regmaak en nadat die nuwe binneband in was wou hy ook nie styf!  Ek het die klim uitgehardloop en hopelik kon ek vir Hildegarde sien.  Sy was nêrens in sig en het al die ander "tools" gehad.  Ek het aanhou hardloop met my fiets tot iemand my uiteindelik gehelp het met 'n ander binneband.  Met die laaste pomp het Hildegarde van voor gekom en ons kon net lag vir wat nou nog kon verkeerd gaan.  Ons het besluit om net te probeer klaarmaak.  Ons het ongeveer 1 uur 45 min verloor op hierdie dag, so ons was glad nie meer optimisties oor posisies nie.  Die nuwe mikpunt was om die Epic te voltooi!  Ons het uiteindelik klaargemaak in die 53ste posisie van die "Mixed Teams" en 529ste vir die dag.  Ons was baie verbaas om te sien dat ons algeheel steeds 20ste van die gemengde spanne was en afgeskuif het na 321ste vir ons totale tyd.  Daar was steeds lig aan die einde van die tonnel!  Ons fietse is ingegee vir 'n deeglike / duur diens en ons was die laaste span wat op hierdie dag masseer sou word.  Lang, deurmekaar dag.

Begin van die nagmerrie - Die "smiles het egter nooit verdwyn!

Stage 5 - Greyton tot Elgin (115 km met 2 950 m klim)

Hierdie was die monster stage.  Baie spanne het hulself deur die hele Epic gespaar vir hierdie dag.  Ons het egter elke dag gery soos wat ons op daardie spesifieke dag gevoel het.  Die nagmerrie van die vorige dag het ons ook weereens laat besef hoe bevoorreg ons is om steeds deel van die Epic te wees en dat daar dalk geen môre is nie.  Jy moet elke dag alles tot die beste van jou vermoë doen.  Die Epic is voorwaar baie soos die lewe (sal later in my opsomming weer hierna verwys).  Ons het sommer van die staanspoor saam met lekker groepe gery en geweet dat indien ons die eindstreep gaan haal, die kinders saam met Lood en Saretha daar vir ons gaan wag.  Ons hou van klim, maar selfs ons was redelik moeg van al die klimme op hierdie dag.  Dit was bitter warm op die bo-punt van "Rusty Gate", die langste klim van die dag, maar ons het 'n paar gemengde spanne in die oog gehad wat ons moes verbygaan en ons het ons alles gegee.  Uiteindelik was Oak Valley in sig.  Ons het geëindig in 7 uur 35 min - 14de van die "Mixed Teams" en 242ste algeheel vir die dag.  Ons het opgeskuif na algheel 16de van die gemengde pare en 297ste met ons totale tyd.  Ons was besig om onsself terug te werk...

Stage 6 - Elgin tot Elgin (85 km met 1 800 m klim)

Ons nuwe "Race Village was by Oak Valley.  Ek en Lood het verlede jaar saam W2W gery en ken die plek goed.  Hierdie is beskou as die speeldag van die Epic.  'n Beloning vir die vorige dag se harde werk.  Vir Hildegarde was dit 'n dag waarna sy glad nie uitgesien het nie.  Enkelspoor paadjies is nou nie iets wat sy as lekker beskou nie, maar ek dink sy het tot haarself hierdie dag verbaas.  Sy het voluit in dit ingegaan en haar uitstekend van haar taak gekwyt.  Dit was 'n heerlike sonnige dag en ons het goed gery.  Hildegarde se knie was besig om redelik ernstig inflamasie te kry en Eddie moes dit reeds die vorige dag "strap".  Die pyn was besig om al erger te raak en ons wou so gou moontlik klaarmaak.  3 km voor die einde het Hildegarde 'n harde val gehad en dit nog op die knie ook!  Ons het klaargemaak in 5 uur 33 min - 13de van die "Mixed" en 255ste vir die dag.  Ons algehele posisie was nou weer 15de van die gemengde spanne en 287ste algeheel.  Ons moes die laaste dag net konstant ry om ons posisie te verdedig.  Ons was reeds baie tevrede met wat ons bereik het en kon dit eintlik steeds nie glo nie.  Vriende van ons Pierre en Caroll Rossouw het ons kom ontvang by die eindstreep en 'n luilekker middag saam met ons spandeer.

Stage 7 - Elgin tot Lourensford (67 km met 1 800 m klim)

Iets ernstigs moet gebeur wat sal veroorsaak dat die posisies vreeslik verander.  Die Epic is egter nie verby totdat jy oor die finale eindstreep is nie.  'n Harde oggend het vir ons voorgelê en toe dit met die wegspring reën was dit net nog harder.  Ons moes die meeste van die klimwerk oor die eerste 35 km doen.  Bene is koud, moeg en vol melksuur.  Dit voel asof jy die eerste halfuur van die dag sonder jou bene ry.  Hulle voel swaar, maar na die uitgerekte opwarming gaan dit darem beter.  Ons wou klaarkry en het weereens nie op ons laat wag nie.  Die spanne wat voor ons op die algehele klassifikasie was, was feitlik onmoontlik om verby te gaan, maar ons kon hulle ten minste op die dag probeer wen.  Ons het alles gegee op die klimme en toe ons twee van die top gemengde spanne teen die pad verbygaan (hulle meganiese probleme) het ons begin droom van 'n plek in die top 10 vir gemengde pare vir die dag.  Hildegarde se knie was swaar verbind en toe ons die ou wapad bereik wat 'n verpligte loop deel van ongeveer 1.2 km was, het Hildegarde regtig gesukkel.  Die rowwe terrein, gladde klippe en afdraend het haar knie glad nie goed gedoen nie.  Die son het egter uitgekom en die einde was in sig.  Ons het mekaar bly motiveer oor die laaste paar km's en die pylvlak binne gery en die atmosfeer beleef.  Wat 'n enorme voorreg!  Ons het geëinding in 4 uur 32 min - 11de in die "mixed" en 221ste vir die dag.  Ons was algeheel die 15de gemengde span en 275ste uit 620 spanne in 2014 se Epic.  Ons was ook die 1ste getroude paartjie oor die eindstreep.  Die Epic waarvoor ons so hard gewerk het, was in die sakkie!

Die Grand Finale te Lourensford

Die Epic was vir ons 'n onvergeetlike ervaring.  Dit het 'n totaal van 47 uur 30 min oor 8 dae vir ons geneem om te voltooi.  Dit het bestaan uit 718 km en 15 000 m se klim.  Ons sou nooit in ons lewens kon droom dat ons 15de uit 73 gemengde spanne sou eindig nie.  Ons kon al ons doelwitte bereik waarvoor ons so hard gewerk het.  Hierdie reis is nie moontlik sonder baie goeie ondersteuning en mense wat in jou glo nie.  Daarvan het ons te veel gehad om op te noem.  Wat egter baie belangrik is met so iets, is die geloof in jouself en jou spanmaat.  Sonder mekaar is daar niks.  Ek was baie bevoorreg om hierdie projek saam met my "bruid" te kon aanpak.  Ek het 'n nuutgevonde respek vir haar en haar innerlike krag.  Ek loop oor van trots vir wat sy bereik het in die laaste jaar.  Ek het vroeër verwys na die Epic as 'n simbool van die lewe.  Net soos die Epic baie hoogtepunte en laagtepunte het, is die lewe ook.  Die manier om dit te hanteer is wat jou 'n beter mens maak.  Ek het met die Epic meer bereik as net nog iets wat om my "bucketlist" was wat ek kon afmerk.  Ek het as mens gegroei in my benadering tot moeilike situasies.  Ons (Team Nexus) is almal ewig dankbaar vir alles wat julle vir ons gedoen het die afgelope klomp maande.  Ons borge wat in ons geglo het en ons heelpad ondersteun het, baie dankie.

Dit is beslis nie die einde van die pad vir my en Hildegarde nie.  Ons volgende wedren is die Transkaroo op 26 April 2014 van Ceres na Sutherland waar ons ook as 'n gemengde span (Team Nexus) sal deelneem.  Ons hou julle op hoogte!

Groete tot later,

JG